Hoe iets overvol en toch heel leeg kan zijn

Leeg, op en toch overvol een contradictie die toch vaker voorkomt als je lief is. Een overvol hoofd kan er voor zorgen dat je, je leeg voelt vanuit de puntjes van je tenen. en dat is oké zolang je weet waar het vandaan komt, waar door het komt of hoe het komt. Dan kun je het vast grijpen, aanpakken en er verandering in brengen. 
Zodra je dit niet meer weet om wat voor reden dan ook, dan zijn de gevolgen niet meer te overzien, zal je steeds dieper dalen, steeds verder weg zakken tot je de rand niet meer vast pakken kunt, niet meer terug naar boven krabbelen kunt. 

Dat heb ik zeer helder voor ogen en toch...Toch elke keer weer, laat ik mij net iets te ver weg zakken. Kan ik net niet meer zelf bij die rand. Wordt ik futloos, energieloos en soms voelt alles dan ook heel zin loos. Je doet wat je moet doen omdat...tja, je moet het doen. Je moet werken, je moet het huishouden doen, je moet de boodschappen doen en je moet vooral anderen niet laten weten dat je, je voelt zoals je voelt. 

Aard van het beestje, de meeste van ons zijn nou eenmaal geprogrammeerd om te zeggen dat alles goed gaat, omdat het zoveel makkelijker, sneller en gewenster om te horen is dan nou, eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed. Triest toch eigenlijk, dat de meesten mensen een dagelijks maskertje opzetten terwijl het echt niet zo hoeft te zijn. Waarom mogen/kunnen we ons zelf niet zijn? Waarom mag je alleen je "happy life" laten zien en niet de tranen die soms branden achter je ogen omdat je het gewoon allemaal even niet meer zo goed weet. 

Steeds meer moeite heb ik met social media, een platform waar we vooral moeten laten zien hoe mooi alles is *tralalala, straal, straal, straal* terwijl je eigenlijk gewoon vanmorgen je wekker kapot wilde gooien naar een nacht van 4 uur omdat je kind ziek is of je de halve nacht hebt lopen piekeren over de keuzes des levens. Want ja dat zijn geen dingen waar je overdag aan denkt, dat zijn die monsters die je hoofd insluipen net op het moment dat jij denkt...Zo en nu lekker slapen...

 
Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent, 
een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent, 
is dit nu later, is dit nu later als je groot bent, 
ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben, 
is dit nu later... 
 
*Stef Bos - Is dit nu later 

De laatste tijd voel ik me futloos, geen zin meer om dingen te doen. Ik doe de dingen die ik "moet" doen. Of althans de dingen waarvan ik denk dat andere verwachten dat ik doe. Want waarom zou je daar ook überhaupt een eigen mening over durven hebben. Ik denk dus dat er van mij wordt verwacht dat ik werk, het huishouden beetje bij hou, kinderen voorzie van voedsel en iets wat ze opvoeding noemen. Terwijl mijn man me minstens 6x per week verteld joh, die was die ligt er morgen ook nog wel. Zo werkt dan niet he... niet in mijn hoofd. En het is zoooo makkelijk om te zeggen, luister eens naar die man dan, misschien heeft hij wel gelijk. Maar dat knaagt dan he, het krijgt geen rust tot het gedaan is. Ik kan het niet van me afzetten tot het afgerond is. 
Vervolgens ben je moe, te moe om juist leuke dingen te doen, te futloos om tijd aan je hobby's te spenderen en te leeg  om eigenlijk er ook over na te willen denken (maar geloof me die radertjes draaien door).

Vandaag was ik aan het werk, ik heb best oké werk, het is niet mega uitdagend maar goed voor nu en wie weet wat er ooit nog op mijn pad komt. Iets over de helft van mijn werk dag wordt ik gebeld. Het kinderdagverblijf... Dan weet je al als je het in beeld ziet staan..."er is iets aan de hand". En ja hoor, de kleine telg is ziek, kun je hem ophalen...Daar sta je dan weer in twee strijd. Je wilt niet falen, je wilt niet teleurstellen en je wilt niet je collega's in de steek laten, maar je wilt ook zeker niet falen bij je kind, die teleurstellen of in de steek laten daar waar ze je juist zo hard nodig hebben. 

Ik haat deze momenten, en ja ik weet het ze komen er vast nog vaker. Het zou een illusie zijn als ik mezelf wijs zou maken dat dit de laatste keer was dat hij ziek werd. Gelukkig heb ik een fijne team leider die mij zei dat ik naar mijn kind moest gaan en ergens is dat heel erg fijn want die tijden heb ik ook anders gekend. Maar het voelt niet goed he, het voelt als falen. Maar goed, je gaat... 
Kind is erg blij dat hij naar huis kan en blijkt ook oprecht ziek te zijn dus je bereid je alvast voor op de korte nacht die waarschijnlijk volgen gaat. Kind wil niet eten, kind wil niet drinken, kind wil niks, dus voor je gevoel faal je weer. Wat overigens onzin is, want het kind is ziek dus logisch dat het niets wil, maar zo voelt dat niet. Nee, ik faal als moeder zijnde, want ik kan mijn kind niet beter laten voelen. 

Dus faalde ik niet alleen op mijn werk maar ook thuis...

Als je om je heen kijkt en vooral op social media (want we praten niet meer met elkaar, we sturen foto's aan elkaar). Dan is iedereen alleen maar dol gelukkig, we hebben alles op de rit, we genieten met volle teugen van een kop koffie 's morgens om 6uur en we hebben vooral ook mega veel zin om weer lekker aan het werk te mogen gaan. We werken allemaal bij het meest fantastische bedrijf, we vinden onze collega's allemaal toppers en na een dag van heerlijk werk staan we zingend en dansend te roeren in een pan eten, waar je uiteraard je hele lief en zaligheid in hebt gelegd. Naar het eten stoppen we de kleinste nog even lekker is bad zodat hij/zij daarna in het heerlijk schone bedje (oja, die heb je ergens tussendoor ook vrolijk fluitend verschoond), gestopt kan worden. Daar lees je nog 2 boekjes voor en daarna huppel je vrolijk door om de was nog even lekker weg te vouwen.

Laat mij je even uit die droom helpen. Er zijn (schijnbaar) best mensen die 's morgens vrolijk uit bed stappen. Ik ben er daar geen van. Werken is tegenwoordig een noodzakelijk kwaad, wel fijn voor de sociale verhouding want dan heb je ook eens mensen om je heen die je geen mama noemen. Veel mensen hebben niet eens werk waar ze gelukkig van worden maar werk waar ze zichzelf elke dag maar weer heen sleuren omdat ze geen nieuwe stap durven te maken. We zijn perfect in smoesjes voor ons zelf te bedenken voor alle dingen die je vooral niet moet doen. Vooral geen nieuwe uitdagingen want nu weet je in elk geval waar je aan toe bent hé! 

Eten koken is net zo een noodzakelijk kwaad. En probeer je daar met je hoofdpijn van die werkdag iets fatsoenlijks te maken, vind iedereen daar toch wat van. Naar een uur in de keuken, schuiven ze onder protest binnen 10min. Het voer na binnen en zijn weer verdwenen voordat je überhaupt hebt kunnen vragen of ze je even kunnen helpen opruimen (ok, uitzondering voor die van 3want die vind het nu eenmaal ontzettend leuk om overal bij te kunnen en mogen helpen). 

Het in bad doen van die kleine is helemaal niet zo heerlijk en relaxed. Je badkamer is zeiknat, je bent 3 huilbuien verder (1. Ik wil niet in bad, 2. Ik wil mijn haar niet wassen, 3. Ik wil niet uit bad). En het daarna met het zweet op je voorhoofd bij het bed te staan en je met je laatste beetje energie bedenkt, sh#t, ik had dat bed nog moeten verschonen, morgen maar weer. Dus stop je dat brand schone kind in het bed waar hij afgelopen nacht z'n snotneus aan het kussen heeft afgeveegd (gelukkig heeft zo een kussen 2 kanten he). Vervolgens knal je er een boekje door heen waar je her en der vals speelt want a. Hij weet toch niet wat er wel of niet staat en b. Je bent kapot moe.

Die wasmand met schone was wordt ook echt niet meer opgevouwen. Die staat er morgen ook nog weer wel...

*met een korreltje zout lieve mensen, voordat jullie denken dat ik echt de slechtste vrouw, moeder, persoon ben aller tijden*

Maar...

Dat de raders in mijn hoofd zo rond draaien, wil niet zeggen dat ik niet capabel ben om na te functioneren. Oké, soms ben je even moe. Maar het is heel oké om even niet oké te zijn! 

Dat ik introvert ben maakt het niet dat ik niet functioneer. Ik ben misschien geen blaaskaak en ik denk 3x naar voordat ik iets zeg voordat ik iets meld. Maar dat betekend dat ik vaak alle opties heb bekeken en af heb gewogen. Het betekend dat ik mijn "huiswerk" heb gedaan. 

En dan wordt ik boos, want waarom wordt ik niet gezien, waarom wordt ik niet gehoord? Moet ik dan perse om elk "dingetje" staan zeuren bij mijn manager? Terwijl je vaak meer dan capabel bent om zelf een oplossing te zoeken? Moet ik dan perse altijd overal tegenin gaan? Zonder dat je het eerst een kans geeft? Het voordeel van de twijfel zeg maar. Dat voordeel waarvan ik vind dat ik hem ook verdien! 

He, wat zeg je nou?

Ja, ik ben een mens, misschien wat stil. En ja, ik kom op mijn werk, doe mijn ding, en zonder al teveel gedoe sluit ik de dag weer af. En ja stille wateren hebben diepe gronden maar daar is v*rd*ri* niets mis mee! En misschien moeten andere mensen eens een keer bij zichzelf ten rade gaan. Waarom, het altijd bepaalde types zijn die dingen "geregeld" krijgen. Dat is niet altijd (en nee ik zeg niet nooit), omdat ze zoveel potentie hebben. Soms is het omdat ze met hun vlotte babbel zich de juiste weg in weten te kletsen. Waarbij ik meer door hard werken, loyaliteit en inzet hetzelfde laat zien maar het niet zo van de daken schreeuw. 

*zucht*

Want alles waarmee ik deze enorme lap tekst begon, heeft invloed op alles wat ik doe, op alles wat ik ben en voor sta. 

En als mensen mij niet kunnen accepteren met het rugzakje dat ik mee draag (overigs draagt iedereen een rugzakje), ben dan gewoon duidelijk. En doe me alsjeblieft geen loze beloftes ben gewoon eerlijk. Ik ben misschien wat introvert maar absoluut niet achterlijk! Sterker nog...geef me de kans en ik bewijs je het tegendeel! 

En om nog maar eens aan te geven dat ik alles 3x overdenk heb ik over het schrijven van dit stukje tekst maar slechts 5 weken gedaan 👌🏻