Hallo allemaal,
Het is weer een poos geleden dat ik hier wat schreef. De zomer vakantie was net voorbij en ik vertelde jullie het nieuws over de zwangerschap.
Inmiddels zijn we niet alleen een half jaar verder maar hebben we ook een jaar afgesloten. Alle hectische feestdagen zijn achter de rug en veel belangrijker nog, zijn we ouders geworden van een zoon!
Na de vakantie waren er nog een aantal weken van werken in het verschiet. Erg warme weken, niet de meest makkelijke weken. Ondanks ik weinig last had van de zwangerschap werden de weken van 38 uur werken me toch wel zwaar. Vanaf week 34 kreeg ik dan ook het dringende advies om nog maar halve dagen te gaan werken.
Hulde aan mijn super fijne collega's, die vanaf ze wisten dat ik zwanger was zo ontzettend veel uit handen hebben genomen, zo een enorme steun waren en zo veel hebben geholpen! Anders had ik het nooit zo lang uitgehouden.
Op 30 augustus mochten wij nog trotse oom en tante worden van een prachtig mooi mannetje genaamt Jack. Het kindje van m'n broer en lieve schoonzus. Wat een heerlijk ventje, wat een mooi jochie, wat was en ben ik stiekem nog steeds verliefd op dat vrolijke koppie met die ondeugende oogjes. En wat deed dat me NOG meer verlangen na het vasthouden en kennis mogen maken met ons eigen wondertje.
Vanaf week 36 begon m'n verlof. Ik zag er tegen op, was bang dat de dagen eeeeeindeloos lang zouden duren en dat deden ze. M'n zenuwen en ongeduld werden aardig op proef gesteld. Man wat duren die laatste weken dan lang.
De herfst vakantie brak aan. Een week waarin we de kinderen bij ons hadden. Eigenlijk was het plan er nog even tussenuit te gaan maar gezien dit inmiddels week 39 van de zwangerschap was durfde we dat toch niet meer aan. Het was wederom een gewone rustige week. Donderdag avond zijn we nog naar de plaatselijke kermis geweest en ik dolde nog: "ik hoop dat al die muziek de baby eruit dreunt".
En plots kon ik die bewuste donderdag slecht slapen, het rommelde in m'n buik maar meer een soort krampjes. Toch voelde het anders...
Op vrijdag was ik niet fit, m'n buik bleef rommelen maar niets serieus. Vrijdag avond na het eten gingen de kinderen terug na hun moeder, ze waren de deur nog niet uit of ik dacht... Was dat een... Nee, het zal toch niet? Toen nog niet wetend dat we een paar uur later een vers van de pers baby vast zouden houden. Op zaterdag 26-10-2019 om 04:58 werden wij ouders van een heerlijk, mooi, klein ventje die naar de naam Micha zal gaan luisteren (in zoverre kinderen luisteren dan natuurlijk 🤭)! Tevens trouwens de trouwdag van m'n broer. Sorry man, dat we er niet bij waren. Behalve dan dat jij in Spanje woont en wij hier kwam er ff wat tussen.
Met zijn 2800 Gr en 46 cm lang was hij geen hele dikkerd. We hadden met hem dan ook een "rommelige" start. Niet alles ging zoals we graag gewild hadden maar de gezondheid van onze kleine man ging voor alles.
De eerste week vloog voorbij. Zo bizar wat je op adrenaline kunt, op oerkracht doet en op pure liefde volhoud. Ik had totaal geen problemen snachts m'n bed uit te komen, het was al zo snel zo normaal, hij hoorde erbij en hij moest nu eenmaal snachts ook eten.
Alsof je nooit iets anders hebt gedaan zorgde we voor onze kleine man. Natuurlijk hebben we tegenslagen gehad. Natuurlijk zat niet alles mee en natuurlijk namen ook mijn hormonen en loopje met me. Heb er voor gevochten hem de aller beste begin weken van z'n leven te geven en hem uiteindelijk zien groeien en bloeien zegt mij dat, dat redelijk is gelukt.
Als ik nu na al/pas 4 maand terug kijk naar die eerste foto's. Jeetje wat was je klein en wat ben je dan in die korte tijd al enorm gegroeit! 😱 Wat ga je hard, waar groei je naartoe, wat heb je al veel geleerd!
In de eerste weken mocht je kennis maken met natuurlijk ons, je broer en zussen, je opa en oma, je ooms en tantes en zelfs al met je neef die toen ook pas 2 maand oud was 🥰 o en absoluut even niet te vergeten al je harige vriendjes!
Wat was en is iedereen trots op je, wat is het hartverwarmend om te zien hoe iedereen z'n liefde rond strooit wanneer er zo een klein hummeltje geboren wordt.
Ik vond het allemaal best spannend, wat zou iedereen van je vinden, hoe zou iedereen erop reageren. Maar iedereen sloot onze kleine man meteen in het hart en al zeg ik het zelf en zou elke moeder dat zeggen, maar hoe kan het ook anders als dat ze dat doen! 😍
Inmiddels ben je 4 maand oud en over het algemeen genomen een erg vrolijk jochie. Je bent ontzettend nieuwschierig waardoor je het soms vertikt om je nodige slaap te pakken maar je wordt er zelden chagrijnig van. Je brabbelt heel wat af, rolt door de box, zit kaarsrecht bij je op schoot of in de kinderstoel, probeert telkens te gaan staan en lacht je eigen een ongeluk.
3 dagen in de week ga je naar de oppas. Een waar je ontzettend na je zin hebt. En wat doe je het daar ook goed. Als we het mogen geloven dan ben je daar ook bijna altijd erg vrolijk. Als ik je dan ophaal om mee na huis te gaan heb jij een drukke dag achter de rug en slaap je bijna meteen het klokje rond. 🤭
Ook zijn we begonnen met wat fruithapjes. Wat je in het begin echt wel even gek vond maar nu naar de lepel hapt als een hongerige leeuw. En dan ook geen geduld hebt om te wachten tot je nog een hap krijgt. Nee al voordat je, je mond leeg hebt roep jij alweer om de nieuwe hap 😅
De ondeugd straalt nu al van je pas 4 maand oude koppie af, dat beloven heel wat waarom en hoezo vragen te worden als jij straks peuter bent 🤭
