Het meisje met de ijzeren teen...

Het is inmiddels 12 dagen geleden dat ik geopereerd werd. De verveling begint toe te slaan, het begint me weer te kriebelen. Helaas kan en mag ik nog maar weinig...

Even terug naar 3 April. Ik zat rustig op de bank moest om 13:00 beginnen op het werk een drukke week, een jubileum week. M'n telefoon gaat, een privénummer. Normaal neem ik die nooit op want meestal zijn het van die stomme enquête bureau's. In een vlaag van verstandsverbijstering neem ik de telefoon op. Het was geen enquête bureau, het was het ziekenhuis. Als u wilt mevrouw Klijnstra, kunt u morgen hier terecht. Willen? willen, nou dat is wel heel veel gezegd! Moeten komt dichter in de buurt. En zo rustig als dat ik tot toe toen geweest was, zo nuchter en relaxed, klopte m'n hartje nu toch wel even in m'n keel. 
Ik moest natuurlijk ineens van alles regelen. Het werk bellen, om te vragen of het überhaupt kon, m'n lief vragen of hij zo kort dag wel vrij regelen kon, een rolstoel regelen die de komende tijd samen met m'n krukken, mijn steun en toeverlaat zou zijn en...en...en ja, verder niets eigenlijk...

Gelukkig werk ik voor zo een ontzettend tof bedrijf met zulke lieve collega's dat het allemaal als snel geregeld was. Nog 1 dag werken en dan ging ik onder het mes. 
Wat een rare werkdag was dat. Nog even snel dit, nog even snel dat, ik hoorde van de plannen die er klaar lagen voor de komende tijd en sh#t dit wil ik eigenlijk allemaal niet missen, maar die keus had ik niet.
De werkdag kwam ten einde en de moed begon me de schoenen in te zakken. Dit had zo een leuke week moeten worden en nu liep alles ineens anders...

De volgende dag brak aan, ik mocht vanaf 7 uur in de ochtend niets meer eten en vanaf 11:00 niets meer drinken. Dus m'n laatste warme bak koffie naar binnen gegoten en met de overmoedige instelling dat ik toch nooit ontbijt niets meer gegeten. Om 13:00 moest ik mij melden in het ziekenhuis. Dus terwijl ik met een inmiddels stiekem toch wel knorrende maag op de bank zat verlangend naar nog 1 bakje koffie (echt die artsen durven toch wel hoor, spelen met hun leven, door mij te vertellen dat ik geen koffie mag!). De telefoon gaat, weer dat privénummer...Even schoot het door mijn hoofd:... het gaat niet door! maar als snel hoorde ik aan de andere kant van de lijn...

"uurtje eerder....Verloopt vandaag allemaal voorspoedig"

En dus deed ik mijn laatste sieraden af en begaf ik mij richting ziekenhuis. Na aan de receptioniste al 3x verteld te hebben wie ik was en wat m'n geboortedatum was kreeg ik dat nare witte plastic bandje om. Niet alleen omdat ze bang zijn dat ze anders een wildvreemde gaan opereren ook om te kunnen signaleren: "kijk, dat is een..."
Van de receptie werd ik door gestuurd na de opname afdeling waar mij, je geloofd het bijna niet gezegd werd: "Goh, wat bent u hier vroeg, u staat pas voor 14:30 op de planning en het is nu 11:45". Ja, hallo, jullie bellen mij toch net of ik alles wat ik aan het doen ben (wat toevallig verrekt weinig was) wil laten vallen en hierheen wil komen? Was dus schijnbaar bij hun niets van bekent. Vervolgens vertel je nog 4 x wie je bent en wat je geboortedatum is en dan krijg je een kamer toegewezen. Zo een kille, saaie kamer waar de gordijnen dicht zitten want o wee als er toch eens daglicht binnen zou komen!

Daar werd m'n intake gedaan en omdat ze me dat nog niet gevraagd hadden vroeg ze nog maar eens naar m'n geboortedatum (al was ik, ik niet dan nog had ik deze datum als zo vaak moeten benoemen dat ik hem inmiddels zo wie zo dromen kon). Na nog geen 10 minuten op die kamer, komt verpleegster 2 binnen gestormd. Mevrouw Klijnstra mag richting de voorbereiding komen de O.K. is klaar. 
Oké, best gek...? Eerst wordt ik gebeld je moet vroeger komen, kom ik vroeger is niemand daar van op de hoogte en vervolgens moet ik na 10 minuten m'n kleding rap inruilen voor dat aller charmantste smurfenjurkje omdat ze met smart op me te wachten staan?! 

En dan gebeurt er iets geks, zodra je dat smurfenjurkje aan hebt wordt je ook ineens behandeld als een invalide kleuter. Ze gaan ineens allemaal tegen je praten als of je 3 jaar oud bent en vooral gaan ze je ook behandelen als of je de operatie al achter de rug hebt. 
Goed, ik werd dus richting voorbereiding gerold. Nadat ze me daar ook nog 3 x vragen wat mijn geboortedatum is (ze zijn wel erg bang dat je die zelf vergeet ;) ) werd ik op alle apparaten aangesloten en was het wachten op de anesthesist. En wachten....en wachten...en wachten...

Wie er ook voorbij kwam, wie er ook zeer interessant een keer tegen m'n infuus zak aan tikte (dat zag er echt uit alsof ze allemaal even wilde laten zien hoeveel verstand ze er wel niet van hadden), geen anesthesist. Nadat ik daar inmiddels drie kwartier doelloos om me heen had liggen staren kwam de beste man er dan toch eindelijk aan zetten. Inmiddels begreep ik er geen hout meer van of ik nu wel of niet eerder geholpen werd. In elk geval ging deze man mijn pijnblok zetten. Althans natuurlijk pas nadat hij nog een keer m'n geboortedatum checkte!

Deze vorm van narcose was nieuw voor me, het kwam erop neer dat ze met behulp van een echo gingen kijken waar m'n zenuwbaan liep en zo deze plat te leggen. Terwijl ik in een onmogelijke houding op m'n zij werd neer geplaatst, naja, hij was niet zo onmogelijk maar wel als je zo nieuwsgierig bent dat je ook op de echo mee kijken wil, plaatste hij op verschillende plekken een injectie. en daarmee was die klus geklaard.
Inmiddels waren we 1,5 uur verder en kregen de witjassen ineens haast. Mijn pijnblok moest 20 tot 30 minuten inwerken maar m'n bed werd van de kant geschoven en werd na O.K. gebracht. 

Op de O.k. vonden ze het uiteraard nog nodig om m'n geboortedatum nog eens te checken en ondertussen werden de messen geslepen, de boormachine's klaar gelegd en de soldeerbout vast opgewarmd (achteraf gezien beste Makers, hadden we dit dus ook gewoon op de workshop kunnen doen). Er werd een blauw zeil omhoog gehesen en nadat ze een liter roze vloeistof over m'n voet en been hadden uitgegoten gingen ze aan de slag.

Even, heel even leek alles eindelijk voorspoedig te gaan. Of toch niet? Er schoot een steek door m'n been en voet. Dacht ik dat nu maar? Voelde ik dat echt? Verbeelde ik dat me maar? Ze hadden me gezegd dat ik wel aanraking zou voelen maar geen pijn! Maar mee dat ik me dit afvroeg gingen ze met het bot aan de slag en dit verbeelde ik me toch echt niet. Dus ik gooide me hand in de lucht en de anesthesist kwam aangesneld. Meteen vroeg die me, voelde je wat? en dat bleek dus inderdaad zo te zijn. De operatie werd stil gelegd, de beste en snelste manier om toch door te gaan was om mij via het infuus wat van dat goddelijke witte heerlijke spul toe te dienen. Met de woorden: "Ga maar lekker slapen, welterusten en tot straks", viel ik in een heerlijk warme slaap. 

Wat er in de tussentijd allemaal is gebeurt weet ik dus niet...Ik werd wakker op de uitslaapkamer. Waar ik voor zover de verpleegster mij vertelde pas net lag. Ik krabbelde overeind, zij duwden me terug met het vriendelijke doch dringende verzoek "even lekker rustig te blijven liggen". Vooruit dan maar, maar puur en alleen omdat ik net zo heerlijk had liggen slapen :) 

Gelukkig mocht ik snel terug naar de opnamekamer en mocht ik daar ook m'n lief bellen dat hij me ophalen kon. De verpleegster maakte mijn dag weer goed door met een kop dampende koffie te brengen. Er werken dus toch helden daar in het ziekenhuis ;) 
Terwijl ik op m'n lief lag te wachten dat hij me ophalen kwam, kwam de chirurg nog langs. Die checkte het verband, vond dat het niet goed zat propte een pak watten tussen m'n teen en de rest van de tenen en vertrok weer. 
Ik dacht dat ik heel goed bij was maar later vertelde m'n lief me dat ik klonk alsof ik een krat bier achter m'n kiezen had en met dubbele tong praten. Hij vroeg me wat ze nu precies gedaan hadden en ik kon er geen antwoordt op geven. Waarschijnlijk hebben ze het me dus wel degelijk verteld, maar was ik inderdaad nog niet zo goed bij als dat ik dacht.Enige wat ik weet is dat ze er een ijzeren pin in gemept hebben, maar dat is niet zo moeilijk, die steekt een centimeter uit m'n voet....Het boeide me ook allemaal niet zo, ik mocht weer na huis! Maar goed ook want was er alweer wel klaar mee...

De eerste paar dagen waren nog wel "leuk". Door dat pijnblok zou ik de eerst komende 48 uur nog geen pijn ervaren. Wat een hele welkome verandering met de eerste keer was toen ik er soms echt van overtuigd was dat er hele hordes wilde beesten aan m'n teen lagen te knagen. Echter was ik wel heel erg moe, steeds misselijk en alles wat ik at of dronk smaakte anders. Bijwerkingen van de narcose blek achteraf.
Helaas, kwam na ongeveer 30 uur het gevoel langzaam terug en begon m'n been te tintelen als een malle en natuurlijk in de nacht dus die slaap kon ik wel vergeten. Wat opzicht niet zoveel gaf, had voorlopig toch wel tijd genoeg om slaap in te halen. 

Wel baalde ik enorm van dat ik nu niet in de jubileum week van het werk deel kon nemen (na licht aandringen van collega's). Al dat werk waar ik weken mee bezig was geweest om op orde te krijgen leken nu voor niets te zijn geweest. Tot mijn lieve collega (die zelf ook ondernemer is) aanbood mijn spulletjes bij haar kraam op te zetten! Super lief! 

*Check dus allemaal even www.tammiesenzo.nl voor de leukste, schattigste, stoere kinderkleding en originele cadeau's*

Samen met haar dochter heeft ze toen die vrijdag avond mijn kaartjes verkocht, en hoe! Nooit had ik verwacht überhaupt iets te verkopen. Nooit had ik gedacht dat mensen echt geïnteresseerd waren in mijn geklieder. Maar niets bleek minder waar, en ergens naar 10 jaar aandringen van mensen dat ik er iets mee doen moest, had ik natuurlijk ook beter kunnen weten. 

^Links op de foto mijn kaartjes, rechts op de foto de super gave spulletjes van T@mmies Enzo ^

De dagen kropen voorbij. Ik kon mij nog aardig goed bezig houden met de opleidingen vanuit het werk en het kliederen op papier. Toch breekt op een gegeven moment de verveling aan. Sneller als verwacht. Ik was dan ook ontzettend blij dat mijn ouwe lui woensdag (een week na operatie) dat pokke eind hebben afgelegd om bij hun semi gehandicapte dochter op bezoek te gaan, En ondanks dat i toen gelijk helemaal niets meer mocht (jullie bedoelen het goed dat weet ik wel) vond ik het zo ontzettend fijn. Ze namen me even mee na buiten, Frisse lucht, vrijheid, wat een genot! Nogmaals lieve ouwe lui, helden, bedankt! 

En geluk dat ik had, de volgende dag was m'n lief ook vrij! Dus nog een dag na buiten. Helaas moest ik daarna wel "op de blaren zitten". M'n lijf gaf aan dat ik teveel had gedaan. Hoe kan dat nu? Als je de hele dag niks doet en alleen in een rolstoel zit, hoe kun je dan in vredesnaam teveel doen?! Maar mijn voet begon te kloppen en een zeurderige aanwezigheid gaf aan dat ze m'n teen er niet helemaal af gehaald hebben. Van mijn andere been begon m'n knie te gloeien en bij elke beweging ontzettend pijn te doen. Maar even een pas op de plaats dus maar weer. 

Inmiddels zijn we dus 12 dagen verder. En de laatste paar dagen duurde zo ontzettend lang. Vanaf dat 's morgens m'n lief de deur uit stapt tot hij weer binnenkomt lijkt eeeeeeindeloos te duren. Er lijkt geen eind aan de dagen te komen. 
Gelukkig kwamen gisteren mijn lieve vriendinnetjes uit Verweggistan op bezoek. We hebben heerlijk bijgekletst, heerlijk gegeten en vooral heel erg veel genoten! Ontzettend bedankt lieve meiden. Ik weet dat het contact niet altijd even soepel verloopt (en ik weet ook dat ik daar vaak de oorzaak van ben). toch is het altijd zo fijn om met jullie. Elke keer besef ik mij weer dat jullie heel erg belangrijk voor me zijn! 

Nog even volhouden, we hebben nu 1,5 week gehad nog minimaal 2,5 voor de boeg. De dagen duren lang, het begint me weer te kriebelen, ik wil weer aan het werk, ik moet, ik zal maar ik mag en sterker nog ik kan het nog helemaal niet... Nog even geduld...

En terwijl ik mezelf verdrink ik zelfmedelijden is er hier iemand in huis veel slechter aan toe. Iemand die rent en vliegt om alles geregeld te krijgen. Die naast zijn 40-urige werkweek nu ook het huishouden en boodschappen moet doen, voor de kids moet zorgen en voor de katten, 
Lieverd, ik zou niet weten waar ik zonder jou zou zijn! Weet dat ik ontzettend waardeer wat je nu allemaal doet. Met bewondering toe kijk hoe je het allemaal gefikst krijgt. Lieverd, je bent een kanjer! De aller liefste, fijnste, mooiste, leukste man die ik mij maar wensen kan.

Ik hou "gewoon" van jou!