Voor altijd samen...

Lief stippel meisje van me, eerder als vandaag kon ik het nog niet. Ik kon er nog niet over schrijven want wat was het/ is het ontzettend moeilijk hier zo zonder jou. 
Lieve Raffie jij was alles waarvan ik als klein meisje droomde. Al jaren lang stond op elk te bedenken verlanglijstje een eigen hond, een eigen pup. Om behendigheid mee te doen, maar vooral om lief te hebben zoals ik dat van m'n moeder zag.

Ik had geen gelukkiger kind kunnen zijn dan op de dag dat we bij een nestje gingen kijken. Jouw nieuwsgierige oogjes twinkelde vanaf het begin al harder als van de rest. Jij klom tegen de rand van de werp kist aan en vanaf toen wist ik dat jij mijn beste vriendinnetje ging worden. Je vulde ons huis met nog meer gestippelde liefde, jij maakte ons gezin compleet. 

Lieve Raffie, die gekke naam die je aan mij te danken had, jij gaf Spickel zoveel meer zelf vertrouwen, jij vulde de roedel aan. Jij die scheel keek als je moe werd, jij die nooit boos werd wat er ook gebeurde, jij die altijd vrolijk en blij was. Jij die ons ontelbaar veel gestippeld geluk bracht toen je, je kindjes de wereld in bracht. Jij die mij bizar veel plezier gaf aan het rond rennen in het gras. Jij die wij nu moeten missen...

Lief meisje van me, ik heb er nog steeds geen woorden voor. Hoe omschrijf je zoveel liefde voor een dier die door geen mens te bevatten valt. Hoe kan ik nu schrijven over het feit dat je ondanks je zonder slag of stoot de prachtige leeftijd van 15 jaar behalen mocht, dat we je zo missen. Er zijn zo ontzettend veel herinneringen aan jou en toch krijg ik ze niet op "papier" gezet. Het doet zo een pijn, het is zo een gemis. 

Hoe kan ik nu zonder dat het scherm voor me vervaagd, schrijven over alle fijne dingen die ik met jou heb mee mogen maken. Alle behendigheids trainingen, alle kleine witte en later gestippelde ratjes die je te wereld bracht, alle lege flessen of lege blikjes die je mee naar huis sjouwden zelfs nog 2 dagen voordat we afscheid van je moesten nemen. Hoe kan ik nu vergeten dat toen ik niet meer thuis woonden, ik je zo ontzettend miste door de week. Hoe kan ik nu omschrijven wat het met me deed als ik dan in Breda kwam en jij torenhoog tegen me op sprong van blijdschap. 

Vrolijke stippel hoe kan ik nu schrijven over hoe jij zorgde met alle liefde voor je pups, zelfs al waren ze inmiddels al 7 jaar oud, waste jij nog hun kop als je ze weer zag. Jij gaf jou rol als moeder zijn nooit op. Zelfs niet toen je oud werd en je eigen dochter ontzettend ziek. Nog zorgde jij met elke vezel in je lijf voor je kinderen. 

Mijn meisje, mijn stippel, mijn kanjer, mijn oude sok.... 
Je maakte mijn dromen waar. Jij was de pup waar ik al zo lang om zeurde bij mijn ouders, jij was de hond waar ik behendigheid mee mocht gaan doen, jij was de oprichter van de kennel die vernoemt werd in alle eer naar jou.... Raffie's Shadow, want alles wat daarna zou komen zou ik jou schaduw staan. 

Mijn ouwe mopperkont, wat hebben we veel moois met jou mee mogen maken. Weet je wel lieve Raffie dat jij mij door heel veel puber ellende hebt heen gesleept. Want als ik, als vervelende puber weer eens met al mijn hormonen in de knoop zat kon ik dat bij jou kwijt. Niet dat je er ook maar een woord van verstond maar als jij vol begrip je kop op m'n schoot legde zag ik weer in dat ik me niet zo druk moest maken. Dan zuchte je, keek je me vanuit je ooghoeken aan en viel tegen me aan in slaap. Of hoe heerlijk was het om na een lange schoolweek samen over dat grasveld te rennen, alle frustratie en energie eruit te gooien. Hoe koud of nat het ook was jij liet mij nooit staan. Je ging altijd met me mee, vrolijk, kwispelend. Wat heb ik mij vaak schuldig gevoeld dat toen ik niet meer thuis woonden, ik niet meer met je trainde, terwijl je dat zo graag deed. 

Je werd oud, je had zoveel mee gemaakt. Nooit ziek, nooit opgeven, zoals een echte moeder dat doet. Een kanjer, een vechter je gaf nooit op. Je hebt volgehouden tot je zelfs je eigen dochter af geven moest. Iets wat niemand mee maken zou mogen. Zouden ze dat ook kennen, die gevoelens? Zou een dier besef hebben van moeder dochter relaties? Zou je geweten hebben dat je eigen dochter zo ziek was? en vocht je daarom zo door? Hoe kan het dan anders...zo kort na elkaar...

^Raffie & Sam, Moeder & dochter ^

Lieve Raffie, wat moeten we nu? Hier zo zonder jou? We zullen jou of de liefde die je ons gaf nooit vergeten. Mijn mooie meisje, wat hou ik toch ontzettend veel van jou. De enige troost die wij in ons hart kunnen bewaren zijn alle fijne mooie herinneringen aan jou en het feit dat je nu weer samen bent...Voor altijd terug samen met je dochter.

Rust zacht lieve Raffie, ik zal je nooit vergeten en nooit stoppen met houden van jou!

Lieve pa & ma, ik wist niet en weet nog steeds niet wat ik tegen jullie zeggen moet. Het is zo oneerlijk, zo snel achter elkaar hebben jullie afscheid moeten nemen van familie leden. Maar aller liefste ouwe lui van mij. Weet dat ook Raffie een fantastisch leven bij jullie heeft gehad. Dat ze geen betere baasjes had kunnen wensen en dat ze genoot van elke dag. Weetje pa en ma? Ik denk dat Raffie niet zonder Sam kon, een te groot gemis...Net als dat ik niet zonder jullie kan. 
Mam...Pap.... Ik weet niet wat ik zeggen moet, er zijn geen woorden die de pijn helen, geen zakdoeken die de tranen weg vegen want ze komen toch wel weer. 
En wie ben ik om te schrijven over onze Raf terwijl jullie er alle zorgen aan gehad hebben. Hoe kan ik nu proberen te beschrijven wat het is om haar te moeten missen terwijl jullie er elke dag mee geconfronteerd worden. 
Lieve pa & ma, Ik ben zo trots op jullie, heb zoveel respect hoe goed jullie voor de beestjes zijn, met hoeveel liefde jullie hen verzorgen. Ik weet zeker dat ons Rafke er elke dag van genoten heeft. Bedankt pa & ma, voor alle goede zorgen. Heel veel sterkte met dit vreselijke gemis.